Η επιστήμη του μέλλοντος στα ελληνικά σχολεία του σήμερα

Δέκα με δεκαπέντε χρόνια πριν όταν μιλούσε κανείς για Πληροφορική, ήταν κοινώς αποδεκτό ότι επρόκειτο για την «επιστήμη του μέλλοντος», πάνω στην οποία θα «πατάει» μεγάλο τμήμα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας του 21ου αιώνα. Έκτοτε, «πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι», και οι υπολογιστές βρίσκονται παντού, τόσο υπό τη μορφή desktop και laptop συστημάτων όσο και φορητών συσκευών (tablets, smartphones κ.α.) που κουβαλούν μαζί τους οι περισσότεροι επί καθημερινής βάσης.

Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι η διείσδυση της ψηφιακής τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή καθιστά περιττή την ανάγκη διδασκαλίας του μαθήματος της Πληροφορικής στο σύγχρονο σχολείο, και ειδικά στις μικρότερες τάξεις, καθώς οι σημερινοί μαθητές έρχονται de facto σε επαφή μαζί της και εκτός των σχολικών χώρων. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε υπεραπλούστευση και μάλιστα σε αφοριστικό επίπεδο, καθώς, πέραν της εξοικείωσης, είναι εύκολα κατανοητό ότι είναι υποχρέωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος να θέτει τις βάσεις όχι απλά για τους χρήστες, αλλά και για τους μελλοντικούς «πληροφορικάριους»- τους επαγγελματίες του χώρου.

Η Πληροφορική στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση

Η διδασκαλία της Πληροφορικής στην Ελλάδα πλέον ξεκινά από το Δημοτικό. Στα κλασικά ολοήμερα το μάθημα της Πληροφορικής γίνετια δύο φορές την εβδομάδα, χωρίς ωστόσο το μάθημα να είναι «κανονικό», καθώς δεν πρόκειται για ολόκληρο τμήμα (το μάθημα λαμβάνει χώρα από τις 14.00 και μετά). Στην περίπτωση των ΕΑΕΠ τα δεδομένα αλλάζουν, καθώς υπάρχει η Πληροφορική σε όλες τις τάξεις, με μία ώρα εβδομαδιαίως στην Α’ και τη Β’ και δύο στις υπόλοιπες. Εκεί το μάθημα, όπως αναφέρει, γίνεται κανονικά, με ολόκληρο το τμήμα. Ώστόσο επισημαίνει ότι υπάρχουν κάποια προβλήματα, όπως η έλλειψη συγκεκριμένης ύλης.

«Ενδεχομένως να μην χρειάζεται βιβλίο, αλλά δεν υπάρχει καν μπούσουλας, αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών ολοκληρωμένο που να λέει τι πρέπει να κάνεις, ποια πράγματα πρέπει να κάνεις σε κάθε τάξη, να έχει κάποια πράγματα να σε καθοδηγεί. Υπάρχει ένα πρόγραμμα σπουδών που αφορά 6 τάξεις και είναι ολιγοσέλιδο. Είναι τελείως αφηρημένο και πολύ γενικό. Αυτό είναι το βασικότερο πρόβλημα»

σημειώνει ο κ. Τσοπόκης. Αυτό, όπως συνεχίζει, σημαίνει πως ο καθένας κάνει το μάθημα όπως νομίζει, προσαρμόζοντάς το όπως καταλαβαίνει και το θεωρεί καλύτερο.

«Είναι πολύ αφηρημένο,, και αυτό το δυσκολεύει πάρα πολύ. Όταν έχω έξι διαφορετικά τμήματα και πρέπει να προετοιμάσω το μάθημα, και δεν έχω να ακολουθήσω κάτι, είνια δύσκολο να προβλέψω όλα όσα πρέπει να γίνουν. Έπρεπε να υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο»